Μάζεψε τα μαλλιά της σε έναν κότσο. Έβαλε το μωβ σκουφί της και βούτηξε στην πισίνα. Κολυμπάει ελεύθερη. Φόρεσε το κράνος της το πρωί και ανέβηκε στο ποδήλατο. Πάει στο σχολείο της. Βαδίζει ελεύθερη. Της δείχνω το κινητό. Αναταραχές, φωτιές, κραυγές γυναικών. Βγάζουν τις μαντήλες από τα μαλλιά τους. Τις σκίζουν και τις στροβιλίζουν στον αέρα. Κάποιες κόβουν τα μαλλιά τους. Τα κρατάνε ψηλά. Τα κάνουν σημαία να ανεμίζουν ελεύθερα. Εκείνες δεν είναι. Ποτέ δεν

Έφηβοι. Στοιβαγμένες φιλίες, στοιβαγμένες σκέψεις. Το ξυπνητήρι της είναι μονίμως προγραμματισμένο από το προηγούμενο βράδυ. Στο πλευρό της ακούραστος σύντροφος να της κελαηδήσει την έλευση του πρωινού. Δίχως παράπονο ή γκρίνια με μεθοδικές κινήσεις θα φορέσει τα ζεστά άνετα ρούχα της, τέλεια συνδυασμένα χρωματικά, και θα ετοιμάσει το πιο χορταστικό πρωινό με τις σωστές δόσεις φρούτων, και δημητριακών που και ο πιο περιζήτητος chef θα ζήλευε. Η αρμονία της φύσης στο πιάτο της. Θα καλημερίσει

Έχω τρέξει στα λιβάδια μαζί τους σα νεράιδα και εγώ. Έχω κρυφτεί πίσω από κολώνες, κάτω από κρεβάτια και μέσα σε μπανιέρες όταν παίζαμε κρυφτό. Έχω χορέψει σαν το δέντρο, έχω συρθεί όπως μια χελώνα και έχω βροντοφωνάξει όπως ένας κόκορας. Έχω κυλήσει στο πάτωμα κάνοντας τον γαργαλίτσα, έχω μαζί τους φτιάξει καστροπολιτείες από υλικά περίεργα και έχω τραγουδήσει τον κοιμισμένο δράκο. Πολλές φορές θα με ρωτήσεις; Όχι πολλές θα σου απαντήσω αλλά όλες τις θυμάμαι.

Γράφει η Αμαλία Μουστάκη Η μόνη πυξίδα είσαι εσύ Το ελαφρώς αφ’ υψηλού βλέμμα του πατέρα σου – εκείνος, βλέπεις, είχε πετύχει με την πρώτη το 1980 στην ΑΣΟΕΕ κι ας μεγάλωσε στο χωριό, και ας μάζευε ελιές αντί να κάνει φροντιστήριο. Το παρηγορητικό χάδι της μαμάς και οι κουβέντες της με συγγενείς και φίλους: «Το παιδί είχε μιαν ατυχία…". Κι ο θείος να δικαιώνεται που πάντα πίστευε πως είσαι ηλίθιος. Και η κολλητή των γονιών να