Κάθε μεσημέρι επιστρέφαμε με το τοπικό λεωφορείο στο σπίτι. Μόλις 2-3 στάσεις από την παραλία, εκεί στο νησάκι όπως του άρεσε του παππού να αποκαλεί το σιδερένιο ο κάβο που έδεναν τα φερυ τα σχοινιά τους μετά το αγκυροβόλι. Βλέπεις ο παππούς δεν είχε ποτέ αυτοκίνητο δεν έμαθε ποτέ να οδηγεί, το ίδιο και η γιαγιά. Μαζεύαμε τις πετσέτες, και τα βατραχοπέδιλα, τα πετούσαμε άτσαλα μέσα στην ψάθινη τσάντα της γιαγιάς και κρεμούσαμε στο χέρι

Φίλοι πάνω κάτω - Η ιστορία Ο παππούς της Κατερίνας μένει στον τελευταίο όροφο μιας τεράστιας πολυκατοικίας με κλειδωμένες πόρτες, κλειστά παράθυρα και φαρδιά μπαλκόνια, πάντα έρημα και βουβά. Μια μέρα όμως, που η Kατερίνα παίζει με την μπάλα της στη βεράντα, η μπάλα πέφτει στο κάτω μπαλκόνι. Η Κατερίνα αναστατωμένη, βλέπει πως η μπάλα της έχει πέσει στο μπαλκόνι του κάτω ορόφου. Ο παππούς που προφανώς δε γνωρίζει τους γείτονες, αναρωτιέται ποιος να μένει σε αυτό

Κείμενο: Αμαλία Μουστάκη Φωτογραφίες: © Πέπη Νικολοπούλου Αναγνωστικά έβρισκα πάντα πως έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον οι ιστορίες, και όχι η Ιστορία. Αλλά και εκπαιδευτικά, έχω αντιληφθεί πως πολύ περισσότερο εντυπώνονται στη μνήμη οι ιστορικές πληροφορίες όταν δεν παρατίθενται απλώς, αλλά όταν προκύπτουν μέσα από τις προσωπικές ιστορίες απλών ανθρώπων, που βρίσκονται μεν στο περιθώριο του ιστορικού γίγνεσθαι, αλλά το ενδύουν με συναισθηματικές διαστάσεις που μιλούν διαχρονικά στις ανθρώπινες ψυχές. Κάτι τέτοιο φαίνεται πως έχει αντιληφθεί και ο Βασίλης Παπαθεοδώρου,

Η Λούμπνα είναι ένα μικρό κορίτσι και ο καλύτερός της φίλος είναι ένα βότσαλο. Ναι ένα βότσαλο. Το βρήκε στην αμμουδιά όταν έφθασε με το μπαμπά της εκείνο τη βράδυ στην άγνωστη παραλία και το κράτησε στην αγκαλιά της όταν αποκοιμήθηκε μέσα στα ζεστά χέρια του μπαμπά της. Το προσωρινό τους σπίτι θα ήταν μια από τις μεγάλες λευκές σκηνές που είχαν στηθεί: βρίσκονταν σε μια νέα χώρα, στη χώρα με τις σκηνές. Η μοναξιά, ο