Το πήρα από τη μαμά μου.

Δε θυμάμαι στο σχολείο να μας μιλάνε για τη γιορτή της μητέρας. Δεν έχω ανάμνηση από εμένα ως παιδί να ζωγραφίζω μπλούζες για τη μαμά μου, να της αγοράζω λουλούδια ή να της φτιάχνω στολίδια για το λαιμό. Δε θυμάμαι το μπαμπά μου να της δίνει φιλί ή να αγοράζουμε μαζί τους γλυκά για να την γλυκάνουμε. Τα τελευταία 8 χρόνια όμως που είμαι μητέρα, τη σημερινή ημέρα τη γιορτάζω διπλά, όχι με τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς αλλά με ένα τηλεφώνημα στη μαμά μου και με μία αγκαλιά μεγάλη από τα παιδιά μου.

Η μητρική super ήρωα κάπα που φόρεσα πριν από 8 χρόνια που έδωσε μία υπερδύναμη που τώρα αντιλαμβάνομαι – να δω με τα μάτια της, να ακούσω με τα αυτιά της, να βιώσω νοερά τη ζωή της όταν ήταν στην ηλικία μου, να πατήσω με το βήμα της, να εντοπίσω τις δυνάμεις της, διορθώσω μέσα μου τα λάθη της και να ακολουθήσω το παράδειγμά της. Εκείνης που πριν από 41 χρόνια που έδωσε ζωή μέσα από αντίξοες συνθήκες, ξέροντας πολύ πόσο το ήθελε και πόσο πολύ προσπάθησε για αυτό. Εκείνης που με τρομερά αποθέματα ψυχής αντιμετώπισε μικρά και μεγάλα γκρίζα σύννεφα και αποδείχθηκε νικήτρια.

Κάθε μέρα στη ζωή μου βλέπω κομμάτια της να ξεδιπλώνονται μέσα μου και να δημιουργούν ένα μωσαϊκό επανάληψης. Ένα μωσαϊκό που αν το κοιτάξεις με προσοχή και λίγη από τη σοφία που έχεις, αν παρατηρήσεις κάθε μικρό του τοσοδούλικο κομμάτι θα κατανοήσεις καλύτερα τη διπλή ελικοειδή μορφή του DNA, το γενετικό σου αποτύπωμα που με μυστηριακό τρόπο σε κάνει αυτό που είσαι σήμερα. Για τελικά ισχύει απόλυτα η έκφραση: το πήρα από τη μαμά μου!

Γιατί τελικά δεν είναι μόνο τα μάτια αλλά και η ματιά. Δεν είναι μόνα τα χείλη αλλά και οι λέξεις. Δεν είναι μόνο τα αυτιά αλλά και η ικανότητα της ακοής. Δεν είναι μόνο τα χέρια αλλά και η αγκαλιά. Δεν είναι μόνο τα πόδια αλλά και η δύναμη.

Κάθε ημέρα βλέπω εκείνη μέσα στα όλα μου, τα άσχημα, και τα «βροντερά», τα όμορφα, τα επίμονα, τα δυναμικά, τα δοτικά, τα γενναιόδωρα. Κάθε ημέρα βλέπω εκείνη μέσα στη φωνή της λογικής μου στις δικές τους πλέον απαιτήσεις, στην ένταση και το παράλογο κάποιες φορές σθένος της φωνής μου όταν τις μαλώνω, μέσα στη συνεχή μου, υπερβολική κάποιες στιγμές προσπάθεια να μείνουν προσγειωμένες, αλλά και μέσα στην επιμονή μου να συνεχίζουν, να μην εγκαταλείπουν, να φωνάζουν για την αδικία και να μην αδικούν.

Και σκέφτομαι πως όσο μεγαλώνω την πλησιάζω όλο και περισσότερο μέσα αυτό αυτή την ίδια την ιδιότητα της μητέρας που έχω και μπορώ πια να αποκωδικοποιήσω μέσα στο μυαλό μου κάθε μικρό κύτταρο, κάθε μικρό συσχετισμό αυτής της σχέσης με εκείνη. Να της αναγνωρίσω αλλά και να της συγχωρήσω στιγμές τεράστιας δύναμης και αδυναμίας, να της χειροκροτήσω αξίες και να γυρίσω την πλάτη σε άλλα λιγότερα κομψά στοιχεία, να υποκλιθώ στη δύναμή της αλλά κυρίως να την ευχαριστήσω γιατί μέσα από τη δική μας αυτή μοναδική σχέση, όπως ισχύει για κάθε μητέρα και κόρη, μπορώ εγώ να γίνω καλύτερη μητέρα.

“Έχω πολλές ατέλειες για να είμαι τέλεια, όμως έχω πολλές ευλογίες για να είμαι αχάριστη”

Και σήμερα που είναι μαζί μας θα τρέξω να αγοράσω ένα μπουκέτο λουλούδια για εκείνη και ένα για εμένα και θα το γιορτάσουμε. Όπως όταν δεν το έκανα όταν ήμουν παιδί.
Και φυσικά θα φορέσω το λευκό μου T-Shirt ζωγραφισμένο για εμένα από τα μικρά χεράκια της Βάλιας και θα κρατήσω το σημείωμα της με όλα τα αγαπησιάρικα μηνυματάκια της Αλίκης.

x

Για τη μαμά ή χωρίς τίτλο Αγαπάς το σώμα σου; Δείτε μερικές υπέροχες φωτογραφίες και ξανασκεφτείτε το Όλα είναι εδώ. Μαζί Full του κόκκινου. Της αγάπης. Βάλια.