
Για τη μαμά ή χωρίς τίτλο
Έχω τρέξει στα λιβάδια μαζί τους σα νεράιδα και εγώ. Έχω κρυφτεί πίσω από κολώνες, κάτω από κρεβάτια και μέσα σε μπανιέρες όταν παίζαμε κρυφτό. Έχω χορέψει σαν το δέντρο, έχω συρθεί όπως μια χελώνα και έχω βροντοφωνάξει όπως ένας κόκορας. Έχω κυλήσει στο πάτωμα κάνοντας τον γαργαλίτσα, έχω μαζί τους φτιάξει καστροπολιτείες από υλικά περίεργα και έχω τραγουδήσει τον κοιμισμένο δράκο.
Πολλές φορές θα με ρωτήσεις; Όχι πολλές θα σου απαντήσω αλλά όλες τις θυμάμαι. Όλες σαν ένα μονοπλάνο έχουν περάσει καρέ καρέ από το μυαλό μου. Σε fast forward, σιωπηλά. Μόνο το γέλιο τους στο βάθος. Αυτό κρατάω το γέλιο τους. Εκείνο το γαργαλιστικό γέλιο των κοριτσιών μου, των ολόδικών μου κοριτσιών που η τύχη τα έφερε έτσι και έγινα η μητέρα τους. Η απόλυτη παράλυση χαράς και ενθουσιασμού έτοιμη να σκάσει σα μπαλόνι.
Έχω χτυπήσει το χέρι μου πάνω στον πάγκο της κουζίνας, έχω κλείσει την πόρτα του δωματίου μου αφήνοντάς τες πίσω μου, έχω ουρλιάξει, φτύνοντας πάνω τους λέξεις με κάθε τους συλλαβή να καρφώνεται πάνω τους, σε σημείο που άκουσα το κρακ του τοίχου αλλά και της καρδιάς τους που από τον πανικό και τον τρόπο πήγε να πέσει σχεδόν στο πάτωμα. Εχω βρίσει σιωπηλά για να μην με ακούσουν, ο ενήλικος πολιτισμένος εαυτός μου δεν θα το συγχωρούσε ποτέ και έχω νιώσει την ακατανίκητη επιθυμία να τις χαστουκίσω – αυτό δεν το έκανα. Ζόρικες και συχνά μοναχικές στιγμές με τον χειρότερό σου εαυτό να αναδύεται σατανικά και να σε χλευάζει.
Έχω κοιμηθεί στο πάτωμα με το χέρι να κρατάει το δικό τους μέσα στην νύχτα, έχω λαχταρήσει με το μικρό σπυρί που εμφανίστηκε στο ένα τους χέρι και το έκζεμα στο πόδι, έχω κλάψει σαν τις αποχαιρέτησα στο πρώτο τους ανεξάρτητο ταξίδι, έχω πανικοβληθεί στην πρώτη τους αποδοκιμασία, έχω προσευχηθεί να έχουν άστρο λαμπερό προστάτη στο κεφάλι τους. Και τρομάζω καθημερινά στη σκέψη μην κοιμηθώ και δεν ξυπνήσω γιατί τότε ο πόνος τους δυσβάσταχτος θα είναι.
– Μαμά πόσο χρονών ήσουν όταν με έκανες
– Ήμουν 37 Βάλια μου
– Άργησες να γίνει μαμά
– Μην ξεχνάς ότι έκανα την Αλίκη 4 χρόνια πριν άρα έγινα μαμά στα 33. Καλή ηλικία νομίζω
– Ναι καλή είναι. Αλλά θα προτιμούσα να με είχες κάνει στα 20 γιατί τότε θα σε είχα πιο πολλά χρόνια κοντά μου.
– Και τώρα αγάπη μου θα είμαστε πολλά χρόνια μαζί. Τόσα που θα βαρεθείς
– Μαμά φοβάσαι το θάνατο;
– Φοβάμαι λίγο για αυτό δεν το σκέφτομαι.
– Μαμά να μη φοβάσαι για 2 λόγους: ο ένας γιατί θα μάθεις επιτέλους τι κρύβεται μετά από αυτή τη ζωή και δεύτερον θα τους δεις όλους όσους έχουν φύγει.
– Το πιο σημαντικό είναι ότι θα έχω ζήσει μια υπέροχη ζωή από εσάς γεμάτη αγάπη μου
Και η σκέψη μου καρφώνεται: πότε δεν θα έιναι αρκετή η ζωή μου μαζί τους. Η διαφορά μας με σταθερή απόκλιση 30εντίας θα στέκεται πάνω από το κεφάλι μου, θυμίζοντάς μου πως σε κάθε αρχή υπάρχει μια μέση και ένα τέλος. Σε κάθε αγκαλιά υπάρχει ο αποχωρισμός και σε κάθε γέλιο, το κλάμα. Η ζωή έτσι είναι φτιαγμένη. Πάντα θα απουσιάζει το λίγο ακόμα, το λίγο περισσότερο, το κάτσε δεν μου φτάνει. Αλλά η σκέψη αυτή πάντα καθυστερημένη. Όταν πλέον είναι αργά. Όταν η γη ολοκληρωνει την περιστροφή της και η επόμενη μέρα ήδη βρίσκεται στην πόρτα. Και τότε, η σκέψη έχει πάλι κάνει φτερά. Εκείνα όμως πάντα το γνώριζαν. Και πάντα θα το ξέρουν. Ποτέ δεν θα είναι αρκετές οι στιγμές μαζί τους. Ποτέ.
Η ημέρα της μητέρας είναι αφιερωμένη σε εκείνα. Τα υπέροχα φανταστικά παιδιά όλου του κόσμου που έκαναν εμάς, εκείνες, όλες, μαμάδες. Για να ρουφάμε λίγο λίγο, στάλα στάλα από την σοφία τους και να μη νιώθουμε μόνοι. Να νιώθουμε ότι κάθε μας πράξη μπορεί να έχει συνέπειες, κάθε μας λέξη μπορεί να φυτρώσει ένα λουλούδι ή να καρφώσει ένα επώδυνο καρφί. Να θυμόμαστε την ομορφιά και να θέλουμε κάπου κάπου να την μοιραστούμε. Έστω και καθυστερημένα.
Θέλω να προλάβω να τις πάω στο σαφάρι που τους υποσχέθηκα, για κολύμπι συντροφιά με δελφίνια, στη μεγάλη Legoland, στα Μουσεία της Νέας Υόρκης, να γνωρίσω τους πρώτους τους φίλους, να βάλουμε μαζί τα πρώτα τους τακούνια και να τα απορρίψω όλα, να αγοράσουν το πρώτο σουτιέν και να γελάω, να τους μιλάω στο τηλέφωνο όταν θα μένουν στο ολόδικό τους σπίτι, να τις βλέπω ευτυχισμένες με ρυτίδες, να τις βλέπω να γελάνε. Και να με κερνάνε τσάι…με ουίσκι.
Χρόνια πολλά υπέροχα παιδιά. Χρόνια μας πολλά μελαγχολικές μαμάδες. Ρουφήξτε τα
Images: Tasha Tudor
you may also like:
No Comments Yet!
No one have left a comment for this post yet!
WRITE A COMMENT ON THIS POST