Έφηβοι. Στοιβαγμένες φιλίες, στοιβαγμένες σκέψεις.

Το ξυπνητήρι της είναι μονίμως προγραμματισμένο από το προηγούμενο βράδυ. Στο πλευρό της ακούραστος σύντροφος να της κελαηδήσει την έλευση του πρωινού. Δίχως παράπονο ή γκρίνια με μεθοδικές κινήσεις θα φορέσει τα ζεστά άνετα ρούχα της, τέλεια συνδυασμένα χρωματικά, και θα ετοιμάσει το πιο χορταστικό πρωινό με τις σωστές δόσεις φρούτων, και δημητριακών που και ο πιο περιζήτητος chef θα ζήλευε. Η αρμονία της φύσης στο πιάτο της. Θα καλημερίσει μέσα από την οθόνη της την σχολική της παρέα και η ημέρα της θα συνεχιστεί ανάμεσα σε on line μαθήματα και διαλλείματα.

Τα γάργαρα γέλια τους τα κρυφακούω από το διπλανό δωμάτιο και χαμογελώ. Σχολιασμός της επικαιρότητας με στοιχεία από ειδησεογραφικές πηγές, χιούμορ καυστικό βεληνεκούς stand up, tik tok στην απογείωση, goodreads για το απόγευμα και σμίλευμα κριτικής για τις τρέχουσες αναγνώσεις, προτάσεις για μουσικά ταξίδια και παρουσιάσεις σε Power point για κοινοτικά θέματα, το περιβάλλον, την καραντίνα, ντοκιμαντέρ για το ολοκαύτωμα και στυλιστικές προτάσεις αγνώστων πηγών.

Μέσα στο σπίτι των εφήβων μπορείς να βρεις κρυμμένο έναν ολόκληρο ΟΗΕ, ένα ειδησεογραφικό πλατό, ένα ατελιέ, ένα δημιουργικό γραφείο, αλλά και ένα μπαλκόνι για ανεπιτήδευτο κους κους που σε περιμένει για τσάι και βουτήματα.

Μέσα σε αυτό το δυστοπικό καθεστώς που τα έχει απομακρύνει από κάθε μορφής κανονικότητα, μακριά από το δικό τους κόσμο, τα γλυκά και πανέξυπνα εφηβάκια, αυτό το τόσο ξεχωριστό και αξιοθαύμαστο στα μάτια μου είδος, σαν χαμαιλέοντες οι έφηβοι, αλλάζουν δέρμα, βγάζουν κεραίες, μεγαλώνουν αυτιά, φαρδαίνουν τις καρδιές, διαπλατύνουν τον πνεύμα, προσαρμόζονται.

Στωικά σχεδόν 3 μήνες τώρα, έχουν γίνει οι ψυχές των σπιτιών. Τη βλέπω. Το σπίτι έχει δαμαστεί. Της ανήκει κυριολεκτικά. Είναι ο φυσικός της χώρος. Το δωμάτιό της με τους 4 τοίχους ο κόσμος της όλος. Στοιβαγμένες φιλίες, στοιβαγμένες σκέψεις, στοιβαγμένοι δρόμοι που απομακρύνονται και χάνονται όσο ο καιρός κυλάει, στοιβαγμένες ελπίδες ότι σύντομα κάτι θα αλλάξει. Μάταια.

Και περιμένει.

.

.

Άλλες σκέψεις

Η Μαχσά Αμινί άφησε μερικές από τις όμορφες μπούκλες των μαλλιών της έξω από το φράγμα της ιρανικής ηθικής Για τη μαμά ή χωρίς τίτλο Η μόνη πυξίδα είσαι εσύ Ο 10λογος της αποτυχημένης απόδρασης