Σάββατο απόγευμα με την αλλαγή της ώρας να δείχνει μόλις 19:30 το απόγευμα. Backpack με φαρδιές τιράντες στον ώμο, ζεστό χοντρό κασκόλ στο λαιμό και ταχύ βήμα- λαμβάνοντας κανείς υπόψη την όχι και τόσο καλή φυσική μου κατάσταση, προς την έξοδο του αεροδρομίου Charles De Gaulle. Γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό πρόσωπο-είναι από τις ελάχιστες βλέπεις φορές που δεν κατευθύνομαι προς τον κυκλικό διάδρομο για παραλαβή της βαλίτσας μου. Όλα όσα κυρίως χρειάζομαι τα κουβαλάω πάνω μου. Μετρημένα και μελετημένα σωστά ώστε να χωρέσουν στο συγκεκριμένων διαστάσεων backpack μου.

via

Compact μέγεθος αλλά κομψό και ντιζανάτο το τρενάκι που μας μεταφέρει από το Terminal 1 στο οποίο χρόνια τώρα προσγειώνεται η Aegean, στον σταθμό των τρένων προς το Παρίσι. Μέσα στο shuttle χαζεύω τους ανθρώπους γύρω μου, άλλωστε δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω. Οι περισσότεροι ταξιδεύουν μόνοι, δείχνουν εξαντλημένοι, άλλοι με τσάντα στον ώμο, άλλοι με μερικές σακούλες στο χέρι και άλλοι με τοποθετημένα τα πόδια τους, για να ορίσουν την κυριότητά τους, ανάμεσα σε αυτές τις τεράστιες, σκληρές πλαστικές βαλίτσες Samsonite που αν και διαφημίζουν ότι ζυγίζουν ελάχιστα κιλά, εμένα μου δίνουν την εντύπωση πως αν έβαζες απέναντί τους τη Βάλια, η ζυγαριά μάλλον θα έγερνε προς το μέρος τους.

Ένα ζευγάρι λίγα μόλις μέτρα αριστερά μου ζούσε τη δική του ιστορία. Σε απόσταση μερικών μόλις εκατοστών ο ένας από τον άλλον, γιατί έτσι ορίζουν οι κοινωνικοί κανόνες -αν βρισκόντουσαν αλλού ίσως να ήταν σφιχταγκαλισμένοι σε ένα κρεβάτι και να αντάλλασαν όρκους αιώνιας αγάπης, αλλά έστω και έτσι τα βλέμματά τους μόνο αυτό μαρτυρούσαν. Δε μιλούσαν με τα χείλη παρά μόνο με τα μάτια. Εκείνη μί γλυκιά γαλλιδούλα με αψεγάδιαστο στυλ και αυτός σαν άγγλος νεαρός φοιτητής από την Οξφόρδη. Μπορούσα να δω μόνο το προφίλ του και μου έδειχνε πως η ηλικία τους δεν μπορεί να ξεπερνούσε τα 25 έτη. Όταν φθάσαμε, το αγόρι γύρισε προς το μέρος μου και τότε είδα το κάπως στραπατσαρισμένο γλυκό πρόσωπό του. Τα πολλαπλά ράμματα που σχεδόν είχαν απορροφηθεί από το νεαρό του σώμα, φώναζαν μία πολύ δυσάρεστη ιστορία. Εκείνη όμως τον κοιτούσε μέσα στα μάτια, έλαμπε από χαρά και αγάπη γιατί είχε όλα όσα χρειαζόταν και ήταν εκεί ζωντανά μπροστά της. Χαμογέλασα και ξαφνικά ένιωσα ένα κόμπο στο στομάχι μου – μήπως τελικά δεν είχα όλα όσα χρειαζόμουν; Μήπως κάτι είχα ξεχάσει έξω από τη βαλίτσα;

Βγήκα από το τρένο και έτρεχα και εγώ ακολουθώντας τον κόσμο για να βρω την επόμενη στάση για το επόμενο τρένο που θα με οδηγούσε στο επόμενο σημαίο του ταξιδιού μου -ουφ! Και ανέβαινα και κατέβαινα κυλιόμενες σκάλες, και περνούσα ελέγχους εισιτηρίων, αναζητούσα στους φωτεινούς πίνακες τη σωστή διαδρομή και η καρδιά μου ήταν σφιγμένη, το ίδιο και τα χέρια μου – να κρατούν γερά την τσάντα μου μήπως και κανείς αρπάξει τα μοναδικά μου υπάρχοντα, να κοιτάω αριστερά και δεξιά για κάτι ύποπτο ως άλλος Σέρλοκ Χόλμς. Να σκέφτομαι όλες τις πιθανες αντιδράσεις μου αν κάτι δεν πήγαινε καλά. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή η καρδιά μου σφίχτηκε ακόμα περισσότερο: τι φοβόμουν ακριβώς; Έχω ζησει στο εξωτερικό, έχω ταξιδέψει αρκετά.

via

Μα η απάντηση ήταν ολοφάνερη πλέον. Βρισκόμουν μόνη και τα παιδιά μου ήταν μίλια μακριά χωρίς εμένα. Αν μου συνέβαινε κάτι; Aν κάτι απειλούσε τη ζωή μου; Όχι δεν με ένοιζα καθόλου η διασφάλιση της δικής μου ύπαρξης. Αυτό που εκείνη τη στιγμή με άγχωνε ήταν η διασφάλιση της της μητρικής φροντίδας των παιδιών μου. Ήθελα να είμαι σίγουρη πως σύντομα θα βρισκόμουν εκεί κοντά τους να φροντίσω όλες τις ανάγκες τους. Και όσο μελοδραματικό και αν ακούγεται ήταν η μόνη μου έγνοια σε όλο αυτό το ταξίδι. Τα σκεφτόμουν κάθε στιγμή και κάθε λεπτό.

Τελικά δεν είχα όλα όσα είχα πραγματικά ανάγκη. Δεν είχα μαζί μου τίποτα σημαντικό και απαραίτητο. Ότι και να είχα πάνω μου, θα μπορούσα στη στιγμή, με ελαφρά την καρδιά απλώς να τα πετάξω στις όχθες του Σηκουάνα. Το μόνο που μετρούσα ήταν οι ώρες για την επιστροφή μου,

xxx

Family matters Love...4 letters Τι θα κάνετε το ΣΚ; Μερικές ιδέες H ζωή μου μια βόλτα