Σαν το σκύλο με τη γάτα

Σήμερα ήταν η γιορτή μου-τι περίεργη γιορτή και αυτή. Από αυτές που μόνο η μαμά μου, ο μπαμπάς και οι λοιποί συγγενείς θυμούνται και να είναι καλά για αυτό. Το έψαξε κάπου, κάποτε η λατρεμένη μου μαμά και ανακάλυψε ότι η Θεοπίστη (άκουσον άκουσον) ήταν η γυναίκα του Αγ. Ευσταθίου- μεγάλη η χάρη του- που γιορτάζει στις 20/09. Και έκτοτε φυσικά με γιορτάζουν κάθε  μέρα σαν και σήμερα. Γιορτάζω όμως σημαίνει απολαβάνω, χαίρομαι, διασκεδάζω, και σήμερα δεν ήταν μία τέτοια ημέρα αλλά μία ακόμα δύσκολη ημέρα.

Μία από εκείνες τις ημέρες που σίγουρα πρόκειται να βάλεις στο χρονοντούλαπο και φυσικά αυτό, χωρίς τη δική σου έγκριση, να κάνει delete μαζί με όλα τα άλλα trash items, by default.  Και όλα αυτά γιατί η κόρη μου, μάλλον διανύει αυτό που όλοι οι λαμπροί και επιφανείς ψυχολόγοι ονομάζουν terrible two’s.  Μία ακόμα φοβερή θεωρία με μεγάλες δόσεις πραγματικότητας! Όσοι την έχουν περάσει ή την περνούν, μάλλον με καταλαβαίνουν. Είναι η φάση “εμείς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε”. Είναι η φάση “τα ξέρω όλα και τα θέλω όλα αλλά θέλω να τα μοιράζομαι μαζί σου, για αυτό και μην κουνήσεις ρούπι”. Είναι πραγματικά εξουθενωτικό και βασανιστικό. Τύψεις και ενοχές σε βασανίζουν το βράδυ, όταν πλέον εξαντλημένη από το κλάμα τις περισσότερες φορές, θα αποκοιμηθεί και εσύ μένεις στο έλεος της και θα αναρωτιέσαι αν τα έδωσες όλα, αν αφιέρωσες αρκετό χρόνο, αν ήταν σωστή η αντίδρασή σου, αν έπρεπε να είχες κάνει κάτι διαφορετικό…αν αν αν. Και το πιο στενάχωρο είναι ότι νιώθεις πως χάνεις την επαφή σου, χάνεις τη μαγική σου έλξη – αυτό το κάτι που σας ένωνε τόσο καιρό….

Νιώθεις ότι δίνεις τα πάντα, είσαι εκεί όλες τις ώρες, προσπαθείς να γελάσεις, να διαβάσεις, να παίξεις, να αντέξεις, αλλά κάποια στιγμή απλά καταρρέεις. Όλα έχουν ένα όριο. Και εσύ ως ώριμος ενήλικας πρέπει να έχεις τον έλεγχο των συναισθημάτων σου, αλλά και της εντάσεως της φωνής σου. Πρέπει να είσαι γλυκός και υπομονετικός, πρέπει να την υποστηρίζεις, να την ηρεμείς, να προλαβαίνεις την επόμενη έκρηξή της….μα πως γίνεται αυτό; Ποιά είναι η μαγική συνταγή; Και για να μην παρεξηγηθούμε δεν είμαι η μαμά αράχνη αλλά είμαι μία μαμά που είμαι συνεχώς εκεί γιατί το έχω επιλέξει, είμαι συνεχώς εκεί για να μιλάω και να αναλύω τον καιρό, τα έντομα και τα λουλούδια, είμαι εκεί για να χτίζω και να γκρεμίζω όταν χρειαστει κάστρα και για να αφηγούμε όλα τα κατορθώματα του Πήτερ Παν στην χώρα του Ποτέ Ποτέ και ακόμα παραπέρα…αλλά είμαι και μία μαμά που μερικές φορές οι μπαταρίες της αδειάζουν και χρειάζονται επαναφόρτιση. Όπως ακριβώς σήμερα! 

Στο τέλος όπως αυτό που κατάλαβα  είναι ότι με κάποιο μαγικό τρόπο,δεν είναι μόνο φτιαγμένη κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσήν μου…δεν είναι μόνο αυτό που εγώ κουβαλάω στο σακί μου όλα αυτά τα χρόνια. Είναι ΕΓΩ αλλά και ΑΥΤΗ ταυτόχρονα. Μία συνεχής σύγκρουση επιθυμιών, ονείρων, επιδιώξεων. Αυτό που εγώ καθημερινά της μεταδίδω και αυτό που εκείνη διαμορφώνει μεγαλώνοντας. Εκείνη λοιπόν δεν φέρει καμία απολύτως ευθύνη. Μάζεψε λοιπόν τα απωθημένα σου και συγκεντρώσου γιατί εσύ είσαι 35 και εκείνη μόλις 2. Τι ζητάς, τι περιμένεις;

Αν και ξεχασμένη λοιπόν αυτή η γιορτή, είναι μία γιορτή διαφορετική, μία γιορτή ενδοσκόπησης αλλά και αποκάλυψης. Ας πιούμε λοιπόν σε αυτό και φυσικά σε όλους όσους τα καταφέρνουν. Όλους εκείνους του γονείς που δημιουργούν, που προσπαθούν να μην χάνουν τον έλεγχο, που αναζητούν την αλήθεια και ενώνουν πάντα τις τελείες σε μία σποζοκεφαλιά.

Και ένας από αυτούς είναι ο Joel. Για όσους δεν το ξέρετε, ίσως τώρα αξίζει να τον γνωρίσετε. Ένας πατέρας, ένας καλλιτέχνης, ένας δημιουργός ήρεμων στιγμών, και παιχνιδιών πολύωρης απόλαυσης. Και με αφορμή τον τίτλο αυτής της κατάθεσης ψυχής που μόλις έκανα δείτε μία από τις δημιουργίες του και φυσικά απολαύστε τον!

Η Μαχσά Αμινί άφησε μερικές από τις όμορφες μπούκλες των μαλλιών της έξω από το φράγμα της ιρανικής ηθικής Έφηβοι. Στοιβαγμένες φιλίες, στοιβαγμένες σκέψεις. Τριτοβάθμιες εξισώσεις Για τη μαμά ή χωρίς τίτλο