H ζωή μου μια βόλτα

Το τουκ τουκ τουκ του αυτοκινήτου το οδήγησε σε ένα υπόγειο σερβις για εξονυχιστικό έλεγχο. Είναι θέμα ασφάλειας και προστασίας των επιβατών σκέφτηκα. Η Κηφισίας μου φάνηκε βατή και έτσι με μία τσάντα στο χέρι και ένα laptop στον ώμο άρχισα να την κατηφορίζω μέχρι που το χέρι μου ένιωσα να μυρμηγκιάζει από το βάρος και τα πόδια μου να σέρνονται πάνω στο πεζοδρόμιο.

Κάλεσα ταξί για μία στάση στο σπίτι που ήταν πλέον κοντά και μεσημεριανό στο πόδι και πήρα τη μεγάλη απόφαση: θα πάω να πάρω την Αλίκη από το σχολείο με τα πόδια.
Και το έκανα – 40 λεπτά χρειάστηκα (εντάξει δεν το λες και λίγο για αυτό με χειροκρότησα στα κρυφά πίσω από ένα φορτηγό της λαϊκής).
Άραξα σε ένα παγκάκι και την περίμενα.

photo via www.darrenankenman.com

Αγκαλιές φιλιά, τα πρώτα νέα της ημέρας μόλις την αντίκρισα και έτοιμο το δάχτυλο στην σκανδάλη του taxibeat αφού της έχω διηγηθεί την ιστορία μου. Αν και αρχικά το πρόσωπό της έδειξε έκπληξη και λίγο οίκτο (με ανακούφισε που το είδε, σημάδι συναισθηματικής νοημοσύνης σκέφτηκα) η συνέχεια μάλλον άφησε εμένα έκπληκτη:
– Μαμά δεν έχω περπατήσει ποτέ από εδώ μέχρι το σπίτι. Τι λες το κάνουμε;

H αυθόρμητη απάντησή μου ήταν ένα βροντερό όχι μα σε δεύτερη σκέψη και αφού το πρόσωπό της έλαμψε στη δεύτερη επίκληση για απογευματινή βόλτα μακράς διαρκείας, δέχτηκα δειλά.

To κάναμε. 40 ακόμα λεπτά στο χειμωνιάτικο παγωμένο αέρα. Δίπλα μου εκείνη να ξεφλουδίζει τα μανταρίνια της που είχαν περισσέψει από το μεσημεριανό της, τα φλούδια της είπα να τα βάλει στην τσέπη της για να μοσχομυρίσει μέχρι τον επόμενο κάδο και κάθε τόσο να σταματάει στις γωνίες να θαυμάζει τα σπίτια, να παρατηρεί κάθε μικρή λεπτομέρεια στα δέντρα, μέχρι και γλυκό νεράντζι μου ζήτησε να φτιάξουμε με τόσα νεράντζια πεσμένα που συναντήσαμε και να μου λέει:

-Μαμά πόσο όμορφη αυτή η βόλτα.

Ναι η ζωή μου όλη αυτή η βόλτα

x

Γελάω ακόμα... Έφτασε η ημέρα. Χωρίς τίτλο. Εγώ δεν είμαι για τα δόντια σου.