Υπάρχουν εκείνες οι ημέρες που περνούν και με το κλείσιμό τους καταχωνιάζονται σε ένα δίσκο που άνετα θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο Recycle Bin. Δε χρειάζονται, δεν ωφελούν, δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Και τις πετάς.

Και υπάρχουν και εκείνες οι άλλες, που στα πολλά ή και στα λίγα τους, δεν καταχωνιάζονται αλλά είναι οι όμορφες, οι ζεστές αναμνήσεις σου που τις αναπαράγεις και κάθε τους δευτερόλεπτο σε γαληνεύει. Η χθεσινή ημέρα ήταν μια από αυτές.

Γεμάτη δράσεις, ενδιαφέρουσες που τις διαμορφώσαμε μαζί, τις επιλέξαμε και τις βιώσαμε ο καθένας μόνος και όλοι μαζί.

Στο Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου και Ιστορία της Γραφής

Πήρα τη Βάλια και φθάσαμε στο ζωντανό χώρο της Τεχνόπολης. Ζωντανός γιατί κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο, πολλοί ήταν εκείνοι που την είχαν επιλέξει για τη βόλτα τους. Ζευγάρια με καρότσια, έφηβοι αγκαλιασμένοι με κονκάρδες στο T-Shirt ένδειξη συμμετοχής σε κάποιο συνέδριο, ζευγάρια με ένα καφέ στο χέρι καθισμένοι σε ένα παγκάκι, παιδιά σκαρφαλωμένα στο εντυπωσιακό ιστό της αράχνης από σχοινιά που σε καλοσωρίζει όταν εισέρχεσαι στο χώρο.

Εμείς μπήκαμε στο χώρο του εργαστηρίου που υπάρχει πίσω από το πωλητήριο του Βιομηχανικού Μουσείου Φωταερίου και η Μαργαρίτα Κοτσίνη από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο μας έκανε μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορική διαδρομή στην ιστορία της γραφής, προσαρμοσμένη φυσικά στις ανάγκες του ακροατηρίου της, δηλαδή μερικά 6χρονα παιδιά.

Πώς έγραφε ο προϊστορικός άνθρωπος; Ποιος ανακάλυψε πρώτος το χαρτί, οι Αιγύπτιοι ή οι Ασιάτες; Ποιος είναι ο Γουτεμβέργιος και γιατί ποιο σημαντικό γεγονός έχει γίνει γνωστός; Πώς φτάνει ένα βιβλίο σήμερα στα ράφια του βιβλιοπωλείου; Καθισμένες εγώ και εκείνη σε ένα μικρό χαριτωμένο τραπεζάκι μέσα σε ένα χώρο που σε προδιαθέτει για δημιουργία, μάθαμε για πρώτες απόπειρες του ανθρώπου να γράψει, τα υλικά και τα σύνεργα που χρησιμοποίησε αλλά και την επανάσταση που έφερε η εφεύρεση της τυπογραφίας. Συνοδοιπόρος μας το βιβλίο Μια φορά και έναν καιρό, ήταν το βιβλίο, της Δέσποινας Μπογδάνη-Σογιούλ.

Mάθαμε για την ομάδα που κρύβεται πίσω από την κυκλοφορία ενός βιβλίου, συγγραφέας, εικονογράφος, επιμελητής, εκδότης, τυπογράφος.

Και βέβαια, γράψαμε και το πρώτο μας βιβλίο. Έμπνευσή μας το περιεχόμενο της σελίδας 10, που ένα από τα παιδάκια της παρέας τυχαία διάλεξε, του βιβλίου της Αργυρώς Πιπίνη «Αν θες να πας ταξίδι στο φεγγάρι». Και έτσι έγραψε και η Βάλια, αρχικά σε ένα πρόχειρο και στη συνέχεια στην επίσημη σελίδα της μετά την επιμέλεια κειμένων που της έκανα, το δική της, μικρό βιβλίο. Το εικονογράφησε, το έδεσε και το σφράγισε. Δεν είπε πολλά εκείνη τη στιγμή, ήταν απορροφημένη από όσα άκουγε, όμως όταν βγήκαμε από το χώρο και κάτσαμε στο πρώτο παγκάκι παρέα με μία παγωμένη σοκολάτα, μου είπε: Μαμά, θέλω να γίνω δασκάλα όταν μεγαλώσω.

Και άρχισε να σκαρφαλώνει με αυτοπεποίθηση ψηλά τον ιστό της αράχνης. Και συνεχίσαμε να το κάνουμε για την επόμενη 1,5 περίπου ώρα.

Ο χώρος της Τεχνόπολης έχει μεταμορφωθεί τα τελευαταία χρόνια σε ένα πολιτιστικό ιστό μέσα στο κέντρο της Αθήνας, και έχει αποκτήσει ένα πολύ δραστήριο παρόν που κάνει στρατηγική και μεθοδικά βήματα για να αποκτήσει ένα δυναμικό καινοτόμο μέλλον. Κάθε ΣΚ μπορείς να διαβάσεις τις δράσεις με τα παιδιά εδώ στην agenda εκδηλώσεων που ετοιμάζουμε.

Ψηλά σκαρφαλώσαμε στο Adventrure Park

Η ημέρα μας συνεχίστηκε στο Adventrure Park στη Μαλακάσα. Πόσο υπέροχο πραγματικά να βρίσκεσαι σκαρφαλωμένος στα δέντρα μέσα σε ένα δάσος από πεύκα, ευγενικούς ανθρώπους και τα παιδιά που ξεφωνίζουν από χαρά. Εδώ έχουμε διοργανώσει τα τελευταία χρόνια όλα τα παιδικά πάρτυ για τα γενέθλια της Αλίκης όπως το Woodland Party και το πάρτυ Frozen

Τα παιδιά αλλά και οι γονείς το απολαμβάνουν πολύ αφού για 3-4 ώρες βρίσκονται «σκαρφαλωμένα» στην κυριολεξία στα δέντρα. Γιατί στο Adventure Park η βασική δραστηριότητα, πέραν ενός αριθμού δευτερευόντων παιχνιδιών όπως η τοξοβολία και το τραμπολίνο, είναι οι εναέριες διαδρομές που γίνονται πάντα με χρήση ειδικού εξοπλισμού. Ανάλογα με το ύψος βασικά και την ηλικία του παιδιού υπάρχουν εναέριες πίστες ανάλογης δυσκολίας. Έτσι κανείς μέχρι τα 5 μπορεί να ξεκινήσει στα Σκιουράκια, ακολουθεί η πίστα Αλεπούδες, μετά οι Λύκοι και στο τέλος οι Αετοί.

Και η απόλυτη χαρά ήταν πως η Βάλια, μετά από πολλά χρόνια προσμονής, έφθασε το πολυπόθητο ύψος των 1,25 μέτρων ώστε να περάσει από τα σκιουράκια, στις αλεπούδες που είναι και το πρώτο μεγάλοι στοίχημα των παιδιών αφού εκεί δεν είναι απαραίτητη η συνοδεία με έναν κηδεμόνα. Μια κατάκτηση που τη συνοδευεσε μέχρι το τέλος της ημέρας της. Με κόκκινα μαγουλάκια μας αγκάλιασε

• Πέρασα πολύ όμορφα

Μικρές Ιστορίες για Αγρίους

Εξαντλημένοι αλλά απίστευτα χαρούμενοι, αφήσαμε τη μισή ομάδα σπίτι, μπαμπάς και Βάλια, φρεσκαριστήκαμε και κατηφορίσαμε με την Αλίκη στο Εθνικό Θέατρο στη σκηνή του Rex. Εκεί στην εφηβική πλέον σκηνή του Εθνικού παρουσιάζεται κάτι πολύ όμορφο. Μικρές σύντομες ιστορίες με βασικό πρωταγωνιστή τον έφηβο, και τις συγκρούσεις, την αγωνία, τις εντάσεις, τους προβληματισμούς, τις ανακαλύψεις εκείνων των πρώτων νεανικών χρόνων.

Οι ιστορίες του σύγχρονου Γάλλου συγγραφέα και παιδαγωγού Μπερνάρ Φριό, πηγάζουν από την μελέτη των παιδιών και τον τρόπο που αφηγούνται τις δικές τους προσωπικές ιστορίες ως εκπαιδευτικός.  Οι ιστορίες του Φριό πηγάζουν από ένα σπάνιο χάρισμα να θίγει τα πιο σημαντικά, τα πιο μεγάλα κι ευαίσθητα ζητήματα με τρόπο ανάλαφρο που όμως δεν στερείται βάθους.  Διαθέτει τολμηρή και ευαίσθητη ματιά, με ελαφράδα και  χιούμορ που δίνουν εξαιρετικό υλικό για τη διαμόρφωση μιας παράστασης απολαυστικής που κυλάει υπέροχα και ισορροπεί ανάμεσα στο χιούμορ και την αγωνία, στο σαρκασμό και στη συγκίνηση.

Μια ομάδα 8 ατόμων με τη σκηνοθετική ματιά της Μαρίας Σαββίδου, έχουν δημιουργήσει μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα παράσταση για νέους που κάθε ένας από εμάς θα ταυτιστεί, είτε με το ρόλο του ως γονιός, είτε ως έφηβος. Η ροή των μικρών σύντομων ιστοριών, οι διαφορετικοί ρόλοι που εναλλάσονται και η κινητικότητα που υπαρχει πάνω στη σκηνη, δημιουργεί προσμονή και αγωνία- περιμένεις το επόμενο και κάθε φορά που τελειώνει, πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται λίγο από τη δική σου καθημερινότητα, να επινοεί μια ολόδική του ιστορία. Μήπως την θέλετε, σκέφτεσαι να φωνάξεις.

Γιατί όλες οι ιστορίες μοιάζουν να τις έχεις γράψει εσύ. Σε διαφορετική κάθε φάση της ζωής σου. Σαν κάποιος να σε παρακολουθούσε και να κατέγραφε κάθε μικρή σου σκέψη, αγωνία, καημό που ήθελες να ξεστομίσεις αλλά δεν έκανες και σιωπούσες ή ψιθύριζες μπροστά στο είδωλό σου στον καθρέπτη.

Εκείνη στο πλευρό μου να χαμογελάει, να μου κλείνει το μάτι αλλά και σε εκείνες τις πιο αδύναμες ιστορίες, να γέρνει στο πλευρό μου και να μου χαϊδεύει το χέρι.

• Είμαι κουρασμένη μαμά αλλά το απολαμβάνω. Τελειώνει λες σύντομα;

Χειροκροτήσαμε, την αγκάλιασα, τη ζέστανα με τη ζακέτα μου, και μόλις πάρκαρα μπροστά στο σπίτι, εκείνη είχε αποκοιμηθεί. Το ράδιο έπαιζε Into My arms αλλά εγώ είχα και κάτι άλλο στο μυαλό μου.

Μια υπέροχη ημέρα

Μία βόλτα στο μουσείο με… σακίδιο για όλη την οικογένεια στο Μουσείο Φωταερίου Ocean en Illumination - Μια διαδρομή μαγευτική ανάμεσα σε γιγαντιαία φωτεινά γλυπτά των θαλασσών Η ζωή μας μια βόλτα - "Μια μέρα χωρίς" και στο θέατρο αλλά και στη ζωή, με λίγη από τη Χριστουγεννιάτικη μαγεία του ΚΠΙΣΝ Μικρές Ιστορίες για αγρίους - Για 2η χρονιά στο Μικρό Εθνικό. Αναμετρήσεις με τις καθημερινές απλές στιγμές