Δονούσα – Άγρια και συνάμα φιλόξενη

Ο αέρας χτυπάει αλύπητα το νησί. Ανάμεσα στη Νάξο και την Αμοργό, την πιάνει το Ικάριο για τα καλά. Μπορεί να άλλα νησιά τριγύρω να είναι κάλμα, στη Δονούσα τα πράγματα γίνεται να αγριέψουν πολύ και να μη μπορεί να δέσει το καράβι.

Η Δονούσα είναι ένα νησί που δεν σου παραδίνεται έτσι απλά. Συμφιλιωμένος με τον εαυτό σου πρέπει να απλώσεις το πόδι σου στη στεριά της και να την αποδεχθείς από όλες της ατέλειες. Θυμίζει λίγο τη ζωή που είναι γεμάτη αισθήσεις – οσμές, αγγίγματα και ήχους που απλόχερα δώρισε η φύση χωρίς όμως να παραχωρήσει το κλειδί σε αυτές. Χαρίζονται στους τυχερούς, τους υπομονετικούς και σε εκείνους που είναι ανοιχτεί να τις δεχθούν και να τις απολαύσουν.

Βρεθήκαμε 3 ημέρες στο νησί και έκτοτε έχει μπει στο Top 10 των αγαπημένων μου νησιών. Αλλά ότι και να σου πω, μόνο αν πατήσεις το άγριο ορεινό της έδαφος θ’ ανακαλύψεις εκείνο που κάνει την Δονούσα ξεχωριστή.

Η πρόσβαση στη Δονούσα πλέον γίνεται ευκολότερα από το παρελθόν με καράβι από τον Πειραία με Blue Star Ferries – το ταξίδι διαρκεί περίπου 7 ώρες.

Δονούσα – Σταυρός

Το πρώτο που βλέπεις φτάνοντας στο νησί είναι ο Σταυρός. Πρόκειται για την Χώρα του νησιού. Ωστόσο δεν είναι ακριβώς ότι φαντάζεται ή έχει συνηθίσει κανείς ακούγοντας Χώρα. Είναι ο παραθαλάσσιος χώρος και ο μικρός οικισμός με τα χαρακτηριστικά αμφιθεατρικά χτισμένα κάτασπρα σπίτια, τα χρωματιστά πορτοπαράθυρα και τα πλακόστρωτα δρομάκια που απλώνεται γύρω από το γαλαζοπράσινο κόλπο με τη λευκή αμμουδιά της ομώνυμης παραλίας δίπλα ακριβώς στο λιμάνι.

Πρώτη μας πρωινή στάση ο Σκαντζόχοιρος. Δε μπορεί να το χάσεις αφού μπαίνοντας στο λιμάνι του Σταυρού, το πέτρινο café bar σε καλωσορίζει αφ’υψηλού. Χαλαροί ρυθμοί (να έχεις υπομονή, άλλωστε το νησί σου επιβάλλει χαλαρούς τόνους) Αγαπημένη μουσική συνοδεία Chet Baker – I married an angel .

Εκεί ήταν και η πρώτη στιγμή που διαπίστωσα ότι νησί εκτός από ανθρώπους κατοικείται από γάτες. They are everywhere. Φιλικές, παρείστριες θέλουν να μοιραστούν τα πάντα μαζί σου – ανεβαίνουν στα τραπέζια, τρώνε από το φαγητό σου και τα βράδια αράζουν στην αγκαλιά σου ενώ πίνεις το cocktail σου.

Από το Σκαντζόχοιρο απόλαυσα και το πρώτο κάδρο της Δονούσας με το καΐκι Μάγισσα στο λιμάνι που καθημερινά μεταφέρει από το Σταυρό στις λοιπές παραλίες του νησιού κόσμο.
Εκεί μπορείς να κάνεις το μπάνιο σου και να συνεχίσεις με μπύρες ή καφέ στο Corona Borealis που το βράδυ ειδικά παίζει μουσικές του κόσμου αραγμένος κάτω από ένα αλμυρίκι.

Λίγο παραδίπλα, προς το το βουνό συνάντησα μια από τις πιο όμορφες γωνιές. Όλα σε καλωσορίζουν εδώ στον κόσμο της ανάγνωσης και της φαντασίας. Τα ενοικιαζόμενα δωμάτιο ο Κήπος όπως μας προϊδέασε η ξύλινη μπλε πινακίδα.

Το χωριό μικρό και συγκεντρώνει τις περισσότερες ταβέρνες, mini market και ενοικιαζόμενα σπίτια και δωμάτια του νησιού. Μείναμε σε αυτό το κατάλυμά που είχε εξαιρετική θέα, ήταν κοντά στην παραλία του Σταυρού και τα δωμάτιά του άνετα, ευρύχωρα και όμορφα. Πολλά ωστόσο αυτά που κάθε χρόνο έρχονται να προστεθούν.

Μικρές λευκές αυλές και μια μικρή εκκλησία του Τίμιου Σταυρού τα βασικά του αξιοθέατα που φτάνουν και περισσεύουν. Το ATM που δεν λειτουργούσε, ο φούρναρης, το μικρό μανάβικο και 2 μικρά δρομάκια, το ένα με κατεύθυνση προς την έξοδο του λιμανιού και το Σκαντζόχοιρο και το άλλο προς το κεντρικό δρόμο που μετράει όλος κι όλος 12 χμλ.

Αναρωτηθήκαμε για την αναγκαιότητα του αυτοκίνητου και χαρήκαμε για την επιλογή μας αφού δεν είμαστε του αράγματος σε μια παραλία όλη την ημέρα.
Με έκταση που δεν ξεπερνά τα 13 τετραγωνικά χιλιόμετρα, και διάμετρο μόλις 5,5 χιλιομέτρων, η Δονούσα περπατιέται ολόκληρη, όπως λένε οι ντόπιοι, σε πέντε περίπου ώρες –ή τουλάχιστον αυτό ισχύει για τους γενναίους που αψηφούν τον ανελέητο ήλιο των Κυκλάδων αλλά ας γελάσουμε, ποιος άραγε θέλει να το κάνει αυτό;

Και για να φθάσεις στην Καλοταρίτισα, τον βορειότερο οικισμό, άλλα Μέσα Μεταφοράς εκτός που ένα λεωφορείο και ένα καραβάκι, δεν υπάρχουν. Αν λοιπόν είσαι της εξερεύνησης και ταυτόχρονα θέλεις την ανεξαρτησία σου τότε το αυτοκίνητο επιβάλλεται.

Εκείνο το μεσημέρι, τα λευκά μεγάλα κύματα ανενόχλητα διέγραφαν τη πορεία τους πέφτοντας άτσαλα πάνω στα βράχια προσδίδοντας μια ακόμα πιο άγρια εικόνα . Το καράβι που χρόνια τώρα ενώνει τις Μικρές Κυκλάδες, της Small Cyclades Lines, ο γνωστός Σκοπελίτης που έδωσε ζωή στην άγονη γραμμή κάνει συχνά την εμφάνισή του. Μια πάνω μία κάτω, ορθώνει το ανάστημά του και σχίζει τα αφρισμένα κύματα με ένα μόνο μέλημα: να μεταφέρει με ασφάλεια τους επιβάτες του.

Το θέαμα κάθε ημέρα γύρω στις 18.00 στην παραλία του Σταυρού είναι μοναδικό. Παρόλο που η χρυσή άμμος σου ραπίζει το πρόσωπο, η εικόνα του Σκοπελίτη και η σκέψη της μοναδικής του ιστορίας, άμεσα συνδεδεμένης με την ιστορία αυτού του νησιού σε συγκινούν και τα μάτια σου είναι παραδομένα πάνω του.

Παραλίες – Φαγητό

Εκτός από το Σταυρό οι προσβάσιμες από τη στεριά παραλίες (γιατί υπάρχει και η Φωκοσπηλιά που μπορείς να επισκεφθείς με το καίκι Μάγισα – Θαλάσσια σπηλιά κάτω απο τα απόκρημνα βράχια του κάβου του Μοσχονά που υπήρξε παλιό oρμητήριο και καταφύγιο πειρατών – πήρε το όνομά της από τις φώκιες που κατοικούσαν εκεί παλαιότερα. ), είναι ο Κέδρος, το Λιβάδι, Φύκιο, και βόρεια η Καλοταρίτισα με το Σαπουνόχωμα, την Τρυπητή και τη Μέση Άμμο.

Ο Κέδρος είναι μια από τις ελάχιστες ελληνικές παραλίες όπου το ελεύθερο κάμπινγκ επιτρέπεται από τις δημοτικές αρχές, συναρπαστική θέα στα απόκρημνα κοφτερά βράχια, νερά σε βαθύ μπλε που σκάνε στη λευκή άμμο, κέδροι για σκιά – δεν ψηφίστηκε τυχαία μία από τις ωραιότερες παραλίες σύμφωνα με την Daily Telegraph ενώ πιο βόρεια θα συναντήσεις το Λιβάδι.

Η πρόσβαση στο Λιβάδι γίνεται από ένα μικρό μονοπάτι διάρκειας 15-20 λεπτών προς αυτό ανάμεσα σε ξέρες αλλά και στο μοσχομυριστό θυμάρι. Το Λιβάδι έχει πανέμορφα νερά αλλά δεν διαθέτει καμία οργάνωση. Αντίσκηνα κάτω από καβατζωμένες και προσεκτικά επιλεγμένες σκιές, παρεό αλλά και γυμνισμός και full παρειστικη διάθεση αυτά που θα συναντήσεις. Νερό και σνακ πρέπει να τα έχεις φροντισμένα γιατί η επιστροφή σου θα είναι λιγάκι δύσκολη.

Ωστόσο, στην ανάβαση θα αποζημιωθείς με μία μικρή στάση για δροσερό νερό στην πηγή στο χωριό Μερσίνη. Και αν είσαι από τους τυχερούς ίσως ακούσεις μερικές μελωδίες από το βιολί ενός περαστικού.

Εκεί στο Μερσίνι, τον οικισμό φάντασμα θα βρείς και το καλύτερο φαγητό του νησιού, την Κόρη του Μιχάλη. Παντρέματα γεύσεων, γευστικές πρωτοτυπίες και όρεξη να έχεις να δοκιμάζεις διαφορετικό πιάτο κάθε φορά. Και αυτό που σίγουρα θα σου είναι πως το συγκεκριμένο μαγαζί έχει μακράν το καλύτερο φαγητό σε ολόκληρο το νησί που σίγουρα δεν το χαρακτηρίζεις γευστικό παράδεισο.

Καλοταρίτισα και ο Μήτσος

Την επόμενη ημέρα ξεκινήσαμε για να φθάσουμε στο τέρμα του μοναδικού δρόμο, εκεί που τα πάντα σταματούν, στο Βορρά, στην Καλοταρίτισα. Η απόσταση από το Σταυρό όχι μεγαλύτερη από 10χλμ. Μια εξαιρετικού φυσικού κάλλους ομορφιά σε περιμένει σε κάθε στρίψιμο. Και βγάζει τη μηχανή και φωτογραφίζεις, και κατεβαίνεις από το αυτοκίνητο και ανασαίνεις και θέλεις να παγώσεις εκεί τον χρόνο.

Ο οικισμός 10-12 σπίτια, κάποια προσφάτως ανακαινισμένα και κάποια άλλα στην απόλυτη εγκατάλειψη. Εκεί θα δεις μπροστά σου να ξεδιπλώνονται κυκλικά 3 παραλίες: το Σαπουνόχωμα με τις μεγάλες πέτρες, η Μέση Άμμος και η Τρυπητή που για να την φθάσεις πρέπει να περπατήσεις σε βατό μονοπάτι περίπου 15 λεπτά. Άγριο και συνάμα μαγικό τοπίο.

Κολυμπήσαμε και στις δύο παραλίες σχεδόν μόνοι, με 2-3 παρέες που απολάμβαναν το βυθό με τις μάσκες τους. Ένα βιβλίο αγαπημένο, πέρυσι διάβασα Victoria Hislop και το Cart Postal που ταίριαξε υπέροχα με αυτό που ζούσα σε αυτό τον τόπο, και όλα σταματούν. Eκεί θα βρείς και το Μήτσο την αυθεντική οικογενειακή ταβέρνα με τα μαμαδίστικα πιάτα σου, νόστιμα μαγειρευτά, όπως το εξαιρετικό ιμάμ του καταπληκτικό και ένα χοιρινό πατατάτο, τοπική νοστιμιά του νησιού.

Είχα διαβάσει πως πρόκειται ένα νησί βράχο, ένα νησί με κατοίκους «κλειδωμένης» εσωστρέφειας και λίγο μίζερους. Δεν ξέρω αν η Δονούσα Μάγισσα έφερε έναν διαφορετικό θαλασσινό αέρα, πάντως αυτό που εμείς ζήσαμε ήταν η επαφή με ανθρώπους μαλακούς, με μαλακή καρδιά. Ακόμα και όταν οι αέρηδες δεν το αφήνουν σε ησυχία, το νησί έχει σηκώσει τις πλάτες του, το βουνό Παπάς αντιστέκεται. Όλοι κάποτε μαλακώνουμε, η μοναξιά αγριεύει, σκληραίνει και το πέρασμα του χρόνο με τη σοφία του, λειαίνει το περίβλημα και όλα αλλάζουν.

x

photo: Πέπη Νικολοπουλου/ Χ.Τ

Ο 5άλογος της καλοκαιρινής απόδρασης! Φωτογραφικό οδοιπορικό στα χωριά της Τήνου Ο 10λογος της αποτυχημένης απόδρασης Το δικό μας Πάσχα - Ταξίδι στη Ζάκυνθο