Όταν η μαμά μου είπε ψέματα

Ψέματα δεν λέμε. Όχι μόνο γιατί μεγαλώνει η μύτη μας αλλά μπορεί να μεγαλώσουν και τα αυτιά μας, να σκάσουν τα μάγουλά μας και να βγάλουμε και ουρά ή τέλος πάντως κάτι τέτοιο ντροπιαστικό. Ναι τα έχουμε πει και το ξέρουμε πολύ καλά. Υπάρχουν όμως άραγε περιπτώσεις που ίσως και να επιτρέπεται, ή γιατί όχι να επιβάλλεται. Και συνήθως πρόκειται για εκείνες τις περιπτώσεις όπου η καταφυγή στο ψέμα γίνεται για υπέρτατο σκοπό. Για να βοηθήσει όχι εμάς, προσοχή αλλά κάποιον άλλον που ίσως χρήζει βοήθειας. Και θα μου πεις τώρα και εύλογα, για πες μου δηλαδή ένα παράδειγμα.

Αυτό λοιπόν το παράδειγμα που χτύπησε την πόρτα πριν μερικές ημέρες από άγνωστο παραλήπτη (δεν σου λέω ψέματα – έλεγε για την Πέπη και μία υπογραφή από κάτω σαν ορνιθοσκάλισμα, σε φάση που αν δεν είναι από την συγγραφέα είναι σίγουρα από τη γιατρό της που πήγε να τη συμβουλευτεί γιατί έχει κατά καιρούς υποπέσει στην αμαρτία του ψέματος), και τίτλο «Όταν η μαμά μου είπε Ψέματα».

Η ιστορία είναι απλή, εξελίσσεται ομαλά μέχρι που έρχεται το ψέμα της μαμάς να σε χτυπήσει σαν χαστούκι και να σε συγκινήσει απόλυτα και απροσδόκητα. Ένα παιδί που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας μας, μία χρωματιστή βόλτα με το λεωφορείο κάπου ανάμεσα στον Τιτανικό και την Γκριζόνοια (δεν έχει καμία απολύτως σημασία), μία γλυκιά σοκολατένια κυρία με ένα καρότσι, ένα εισιτήριο που δεν ακυρώνεται, ένα ψέμα που εκφέρεται από το στόμα της μαμάς τους χωρίς να περίμενε ποτέ κι ένα βλέμμα που θα σε στιγματίσουν για πάντα και θα μιλήσουν εκεί ακριβώς που πρέπει να μιλάει ένα καλό βιβλίο: στην καρδιά ενός μικρού παιδιού, για την πραγματικότητα που μερικές φορές θα θέλαμε να αλλάξουμε – και γιατί όχι ίσως μπορούμε ακόμα και με ένα μικρό ψέμα!

Εκτός από την καταπληκτική ιστορία, η εικονογράφηση αναδεικνύει και τονίζει κάθε λέξη σα να την χρωματίζει κυριολεκτικά. Εντυπωσιακή είναι η εικόνα της «σοκολατένιας» κυρίας με το κίτρινο φόρεμα και το καρότσι. Η εικονογράφος Σάντρα Ελευθερίου πρέπει να είχε μεγάλη λιακάδα στο μυαλό της όταν ζωγράφιζε τις σελίδες!

Δεν θα ήταν φρόνιμο από την πλευρά μου να σας αποκαλύψω περισσότερα για την ιστορία γιατί θέλω να νιώσετε έτσι ακριβώς όπως ένιωσα και εγώ όταν μόνη μου αρχικά διάβασα το βιβλίο. Ένα ηχηρό χαστούκι, ένα κρακ στην καρδιά για την ανθρωπιά που χάνεται και την ξενοφοβία που μας έχει κυριεύσει. Διαβάστε αυτό το παραμύθι μαζί με το παιδί σας και μιλήστε του, απαντήστε του σε όλες τις ερωτήσεις του – θα είναι πολλές!

Συγγραφέας: Σοφία Δάρτζαλη
Εικονογράφος: Σάντρα Ελευθερίου
Εκδόσεις Λιβάνης
Αρ. σελίδων: 48
Κατάλληλο για παιδιά 6+ (εγώ το διάβασα και στη Βάλια που είναι 4)

Θα το βρείτε εδώ.

Ο Νόι και η φάλαινα - Μια γλυκιά ιστορία Οχ Χταπόδι, Λάθος Πόδι. Αλλιώς τι σημαίνει Ενσυναίσθηση! Ασκαρδαμυκτί και Κρατάς μυστικό; - Οι δύο νέες κυκλοφορίες για παιδιά από την Key Books και τον Tom Booth Οι Μεγάλοι...Μικροί, Οι αγωνιστές του 1821 - Βλέπουμε τους Μεγάλους με ...μάτια μικρά