
Συνέβη σε μία βίδα – Στο ίδρυμα Θεοχαράκης
Γράφει: Αμαλία Μουστάκη
“Μα είναι μόλις τριών!” , “θα βαρεθεί”, “αποκλείεται να καθίσει σε μια καρέκλα”.. Αυτές και άλλες είναι οι ενστάσεις που ακούω από φίλους και συγγενείς κάθε φορά που αναφέρω πως πρόκειται να δούμε ακόμη μία παιδική παράσταση με τον Χαρούλη. Κι όμως!
Από τις πρώτες μας, “βρεφικές”, παραστάσεις όταν ήταν μόλις 12+ μηνών, μέχρι και τώρα, ο συνήθως υπερκινητικός Χάρης, με έναν τρόπο μαγικό, μόλις μπούμε στο θέατρο και κυρίως μόλις κλείσουν τα φώτα, μετατρέπεται σε έναν άψογο μικρό θεατή, προσεκτικό και ήσυχο, που αλληλοεπιδρά όποτε του ζητηθεί και που- το καλύτερο μου!- επανέρχεται για αρκετές μέρες μετά στην παράσταση που είδε και σιγομουρμουρά ο,τι θυμάται από τους στίχους ή τους διαλόγους της!
Η πιο πρόσφατη εμπειρία μας ήταν στο Ίδρυμα Β&Μ Θεοχαράκη, για να δούμε τι “Συνέβη σε μια βίδα“! Ναι, μια βίδα! Τόσο χαριτωμένη, όσο ποτέ δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί να είναι μία βίδα! Ονειροπόλα, ρομαντική, γενναιόδωρη. Που μια και δε βρίσκει τη δική της εσοχή και χρησιμότητα στην αφιλόξενη, γκρίζα βιδούπολη, αποφασίζει να κυνηγήσει το όνειρο της και να ταξιδέψει μακριά, σε θάλασσες και λιβάδια, ακόμη και στο φεγγάρι.
Να διεκδικήσει την προσωπική της ελευθερία, να γνωρίσει τις δυνατότητες της και να φτάσει στην πραγματική ευτυχία. Στα ταξίδια της θα κάνει φίλους, θα τραγουδήσει και θα χορέψει, θα απογοητευθεί, θα βοηθήσει αυτούς που έχουν ανάγκη. Με μια λέξη: θα ζήσει!
Στην παράσταση που ξεκίνησε στις 2/10 και θα παίζεται όλες τις Κυριακές του Οκτωβρίου μην περιμένετε πως θα δείτε την σούπερ υπερπαραγωγή με τα πλουμιστά κουστούμια και τα φανταχτερά σκηνικά. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει τίποτα από αυτά. Την ιστορία της βίδας τη βλέπουμε να εξελίσσεται σε μία οθόνη, με την τεχνική animation, και το καλύτερο; όλες οι σκηνές δεν είναι παρά γνωστοί πίνακες ζωγραφικής, πχ. του Πικάσο, του Μονέ, του Βαν Γκογκ – ακόμη κι ένα σκίτσο του Ρόι Λιχτενστάιν διέκρινα- στους οποίους έχει επέμβει δημιουργικά ο Γρηγόρης Περίκο ,κρύβοντας κάπου ανάμεσα στις γραμμές και στα χρώματα και τη δική μας βίδα!
Θα ξαναδείτε σπουδαία έργα της σύγχρονης τέχνης με άλλη ματιά, θα μπείτε στον κόσμο του παιδιού και θα ζήσετε μία από αυτές τις στιγμές που μας κάνουν να νιώθουμε έντονα το “μαζί”. Και επιπλέον, τα παιδιά θα εμπλακούν σε μία εκπαιδευτική αφήγηση με στόχο την επικοινωνία, την έκφραση, την ευαισθητοποίησή και, βέβαια, την εξοικείωση με τη σύγχρονη τέχνη.
Η Χριστίνα Παλαιολόγου υπογράφει και αφηγείται το κείμενο που είναι απολύτως κατανοητό ακόμη και από πολύ μικρά παιδιά, μια και τα εκφραστικά μέσα και η γλώσσα, εν γένει, έχουν έρθει στα μέτρα της ηλικίας τους- κλείνοντας όμως το μάτι και σε μας, τους ενήλικες. Πολύ σημαντικό είναι ότι στην παράσταση γίνεται χρήση και τεχνικών του σωματικού θεάτρου κι αυτό προωθεί την κατανόηση του έργου από τους λιλιπούτειους θεατές.
Η Κατερίνα Μακρή με την κιθάρα της έχει αναλάβει το μουσικό κομμάτι. Τα τραγούδια που ερμηνεύει κάθε άλλο άσχετα είναι με την υπόθεση. Όταν π.χ. η βίδα φτάνει μέχρι το φεγγάρι , θα την ακούσετε να ερμηνεύει το Χάρτινο το Φεγγαράκι. Και είμαι σίγουρη πως δε θα αντισταθείτε να τραγουδήσετε μαζί της.
Όσο για την άποψη του μικρού, έγκριτου κριτικού Χάρη; “Θέλω να ξαναδώ τη βιδομπάλα! Άντε, μαμά, πες πάλι το φεγγαράκι“.
Συνέβη σε μία βίδα – Στο ίδρυμα Θεοχαράκης
Απαραίτητες πληροφορίες: Σενάριο, σκηνοθεσία και αφήγηση: Χριστίνα Παλαιολόγου Animation: Γρηγόρης Περίκο
Μουσική, τραγούδι: Κατερίνα Μακρή
2, 9, 16, 23 Οκτωβρίου 2016, 12 Μαρτίου 2017 Κυριακή, 12.00-13.00
Κόστος συμμετοχής: 10 €
Πληροφορίες : 210-3611206
>Το κείμενο υπογράφει η αγαπημένη φίλη του blog Αμαλία Μουστάκη. Την ευχαριστούμε πολύ για όμορφο κείμενο και την παρουσίαση μίας παράστασης που μάλλον αξίζει να δούμε όλοι.
you may also like:
No Comments Yet!
No one have left a comment for this post yet!
WRITE A COMMENT ON THIS POST