Σάββατο βράδυ μετά από έξοδο για φαγητό επιστρέφουμε στο σπίτι με το Μετρό. Το συνηθίζουμε όταν είναι να κατεβούμε στο κέντρο για λόγους οικονομίας, οικολογίας, άνεσης αλλά και νοσταλγίας μιας αλλιώτικης ξεχασμένης ζωής ανέμελης! Η ώρα 01.30, νιώθω γεμάτη από την έξοδό μου αφού καταφέραμε να συνδυάσουμε επίσκεψη σε hot spot νέο lifeσταλίστικο μέρος από εκείνα που θα κάνεις να τα συζητάς ολόκληρο τον επόμενο χρόνο, φαγητό ευχάριστο για τον ουρανίσκο, συνοδεία καλής μουσικής πάντα κρίνοντας με προσωπικά κριτήρια- ε είχα να ακούσω Tindersticks από τις ημέρες του Εδιμβούργου- και άπαιχτα cocktail, όλα αυτά αμπαλαρισμένα σε αγαπημένη γειτονιά του κέντρου της Αθήνας.

via

Μιας Αθήνας που όσο κι αν ορισμένες φορές – τις περισσότερες, σε πληγώνει, διατηρεί ακόμα εκείνες τις κρυφές γωνιές που με γυμνό ακόμα μάτι βλέπεις μέσα από το προσωπικό σου ασπρόμαυρο φίλτρο και χαλαρώνεις με διάθεση μεταμόρφωσης σε bohemian τύπο που ξαφνικά θα βγάλει κιθάρα και θα χαϊδέψει τις χορδές μέχρι να αρχίσουν να πάλλονται σε ρυθμό «μουδιαστικό», αποχαυνωτικό…

Κάθομαι σε μία από τις ελάχιστες ελεύθερες θέσεις στο βαγόνι του τρένου μας, στάθηκα τυχερή που τη βρήκα γιατί στις επόμενες στάσεις το βαγόνι ασφυκτιούσε από νεαρό κόσμο, και τσακώνω τον εαυτό μου να σκανάρει τους συνδαιτημόνες μου.

Μέσος όρος ηλικίας 22 με εμένα και τον Κρις να «καταλαμβάνουμε» ηλικιακά τα άκρα που στατιστικά αποκλείονται για τον υπολογισμό του Μέσου (Όρου) ανάμικτο στυλ ενδυματολογικά με το μαύρο να κυριαρχεί στα ρούχα τους αλλά και στο μακιγιάζ τους, με το Piercing σε όλα τα σημεία του σώματος και το επιμελώς ατημέλητο μαλλί να δοξάζονται. Μάτια υγρά από τη νύστα για μερικούς, από τη μαστούρα ή το αλκοόλ για κάποιους άλλους. Ασταμάτητη φλυαρία με τους φίλους τους από κάποιους ή σιωπή και βουβαμάρα από κάποιους άλλους. Α να και εκείνο το αγκαλιασμένο ζευγάρι να ανταλλάσσει σιωπηρές ματιές πάθους, χαμένο σε ένα δικό τος διάστημα όπου όλοι εμείς απλά είμαστε απόντες, αόρατοι.

via

Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένιωσα ένα δυνατό χαστούκι συνειδητοποίησης: είχα φορέσει τα «κιάλια πρεσβυωπίας» της μαμάς στα μάτια μου και με διεισδυτικό βλέμμα έπλαθα τις ιστορίες μου, τις εικασίες μου γιατί στην εικόνα όλων αυτών, άρχισα να ξεφυτρώνουν σαν οπτασίες εκείνες, σε 15 χρόνια από σήμερα – δεν είναι πολλά σκέφτηκα μελαγχολικά.

Τα κιάλια είχαν αρχίσει να δουλεύουν κάνοντας προβολή του μέλλοντος εμπρός μου σε φάση χειμερινό σινεμά για ενήλικες μαμάδες. Ερωτήσεις ανούσιες όπως «Πως θα επιλέξουν να έχουν άραγε τα μαλλιά τους; Θα έχουν μαύρα κοντά μαλλιά ή φούξια με πορτοκαλί ανταύγειες; Θα φοράνε στενά δερμάτινα παντελόνια ή θα προτιμήσουν την άνεση ενός αεράτου κλασικού παντελονιού; Θα τους βολεύουν τα Back Packs ή θα επιλέξουν μία τσάντα που θα περάσουν χιαστή στον ώμο όπως οι ταχυδρόμοι;» γεννιόντουσαν συνέχεια στο μυαλό μου αλλά και άλλες λιγότερο χαζές και ασήμαντες με αλληγορική διάθεση όπως «Θα επιλέγουν τα τρένο για τις μάκρυνες διαδρομές τους ή θα επιλέξουν κοντινές σε εκείνες διαδρομές που θα μπορούν εύκολα να περπατήσουν;» αλλά και άλλες περισσότερο σημαντικές όπως αν «Θα αγκαλιάζονται, θα κρατούν τα χέρια ή θα στέκονται δίπλα στον αγαπημένο τους; Θα μπουν σε ένα βαγόνι τρένου στις 02:00 τα ξημερώματα με υγρά μάτια, επισφράγιση ενός γλυκόπικρου χωρισμού; Θα σιγοτραγουδούν τους αγαπημένους τους στίχους ακούγοντας μουσική; Θα είναι άραγε ευτυχισμένες; Θα έχουν συμμαχήσει με τον εαυτό τους ώστε ήρεμες και γαλήνιες να κάθονται στη θέση ενός βαγονιού και να χαμογελούν όπως κάνω εγώ ακριβώς τώρα που τις σκέφτομαι;»

via

Έτσι κάπως φθάσαμε στην στάση μας και είδα ότι τα 40 μου πλέον χρόνια, μπορεί να μην φαίνονται έντονα στην εμφάνισή μου, ορίζουν όμως σίγουρα το μυαλό μου και το οδηγούν…

Και αυτο είναι μία άλλη μεγάλη ιστορία ενός άλλου τρένου που εύχομαι να μη σταματήσει να τρέχει…

χχχ

Full του κόκκινου. Της αγάπης. Βάλια. Η αναρρίχηση σε απογειώνει! Η ιστορία της ζωής μου! Ένα λεύκωμα από την Key Books Καλοκαίρι είναι...